Ο ήχος του πυροβολισμού απ τη σκανδάλη που πάτησε ο Καρυωτάκης, χάνεται όπως ο θόρυβος στο χιονισμένο τοπίο που θα σκεπάσει αργότερα τη Μαρία, αφήνοντας πίσω τον ίσκιο και τα γραπτά της να αγωνίζονται στο χρόνο.

Ένας αφηγητής μπαινοβγαίνει στο έργο, συνδέοντας τα επεισόδια της ζωής της, σαν πολεμικός ανταποκριτής ενός πολέμου που λέγεται Ζωή.

Έργο γεμάτο ποίηση που μετατρέπει τον τρόμο σε ρυθμό.

Είναι ένα έργο ποιητικής διαμαρτυρίας.

Μιλά για την απίστευτη δύναμη της ποιήτριας να ενθουσιάζεται και παράλληλα να υποφέρει. Ν’ αγαπά και παράλληλα να απορρίπτει. Να ψηλώνει την αλήθεια της μέχρι ν’ ακουστεί. Και να ταπεινώνει το ψέμα μέχρι να το αφανίσει. Να είναι ώριμη μέσα στη μοναδική παιδικότητά της. Να είναι επαναστατημένη ακόμη και μέσα στην επίθεση της αρρώστιας της. Να υπερβαίνει με τόλμη ό,τι η εποχή της αδυνατούσε να δεχτεί και να κατανοήσει παράλληλα με τον μεγάλο της έρωτα με τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη.